Stanisław Iwankiewicz urodził się 24 listopada 1920 roku w Kaliszu. Gimnazjum humanistyczne im. Adama Asnyka ukończył w roku 1937, a Liceum Humanistyczne im. Tadeusza Kościuszki dwa lata później. W sierpniu 1939 roku rozpoczął służbę wojskową w Szkole Podchorążych sanitarnych w Warszawie. Brał udział w wojnie obronnej 1939 roku jako sanitariusz 104 Szpitala Polowego. Uciekł z transportu sowieckiego do Kozielska, a następnie z niewoli niemieckiej. Był drwalem w Osinach –Boglewicach od stycznia do sierpnia 1940 roku .W tym czasie zorganizował grupę ZWZ „Osiniacy”. Od sierpnia 1940 do marca 1944 pracował jako pisarz budowlany w różnych firmach w okolicach Kalisza. Zagrożony aresztowaniem ucieka do Warszawy, gdzie bierze udział w Powstaniu Warszawskim. Jest łącznościowcem zgrupowaniu „Sławbora”. Wraz z drużyną budował linię telefoniczną ze Śródmieścia na Mokotów kanałami pod pozycjami niemieckimi. Po zakończeniu działań bojowych Powstania w październiku 1944 roku 1574 rannych i chorych powstańców warszawskich przekazanych zostało do obozu jenieckiego Stalag IV Muhlberg .Powstał tam w Zeithain Polski Szpital Polowy, a Stanisław Iwankiewicz był szefem kancelarii szpitala. W szpitalu pracowało 58 lekarzy , 5 farmaceutów, 59 pielęgniarek. 8 studentów medycyny i 110 sanitariuszek i personelu gospodarczego. Szpital miał własną salę operacyjną, pracownię rtg, laboratorium analityczne, aptekę, warsztat techniki medycznej, kuchnię i pralnię. Zmarło w nim 44 chorych i urodziło się trzynaścioro zdrowych dzieci, które uzyskały status jeńców wojennych. Na rozkaz Szefa Sanitarnego Komendy Głównej AK płk dr Zenona Strehla, który był komendantem Szpitala przywiózł do Polski pełną dokumentację szpitala i złożył w Zarządzie Głównym PCK w Warszawie. Jest to jedyna tego rodzaju dokumentacja szpitala jenieckiego. Dokumentacja ta stanowi główny materiał utworzonego staraniem prof. Iwankiewicza w roku 1998 w Ehrenhain Zeithaim Muzeum Jeńców Polskich - Powstańców Warszawskich. Przyczynił się także do ekshumacji zmarłych w obozie powstańców i ich uroczystym pogrzebaniu w kwaterze polskiej cmentarza Bundeswehry w Neuburgdorf-Neubrandenburg w roku 2004. Dzieje szpitala, historia organizacji muzeum i honorowego pochówku opisane zostały w książce pt „Polski Szpital Wojskowy w Zeithain” wydanej w roku 2005 we Wrocławiu.
Studia lekarskie w Akademii Medycznej we Wrocławiu ukończył w roku 1950. W czasie studiów pracował w Zakładzie Anatomii Opisowej pod kierunkiem prof. Tadeusza Marciniaka. Był jednym z organizatorów Akademickiego Związku Sportowego. Jako kierownik sekcji wioślarskiej był organizatorem i realizatorem odbudowy wysadzonej w powietrze w czasie wojennego oblężenia Wrocławia przystani wioślarskiej przy Wybrzeżu Wyspiańskiego naprzeciw gmachu głównego Politechniki. Jako młody lekarz był organizatorem wraz z późniejszymi profesorami Kornelem Gibińskim i Sewerynem Łukasikiem medycyny sportowej na Dolnym Śląsku. W roku 1950 zorganizowali Wojewódzką Przychodnię Sportową Lekarską. Stanisław Iwankiewicz był dyrektorem tej placówki w latach 1952-1963. Zgromadził wokół siebie wiele osobistości, z których dwóch Lechosław Dec i Bolesław Buła zostali później rektorami AWF, a 7 innych profesorami w Akademii Medycznej we Wrocławiu. Od roku 1950 d0 1991 pracował W Klinice Otolaryngologicznej AM we Wrocławiu. Tam przechodzi kolejne szczeble akademickiej kariery W roku 1961 uzyskuje doktorat, dwa lata później habilitację, w roku 1970 zostaje profesorem nadzwyczajnym, tytuł profesora zwyczajnego otrzymuje w roku 1977. W latach 1975- 1991 pełnił funkcję kierownika Katedry i Kliniki Otolaryngologicznej AM. W latach 1969 -1972 był prorektorem AM. Wspólnie z uczelnianą organizacją ZSP, której byłem wtedy przewodniczącym zorganizował Sympozjum Studenckich Kół Naukowych poświęcone Polskiej Służbie Zdrowia na frontach II Wojny Światowej. Materiały wydano w książce pt „Medycyna Walcząca”.
W latach 1972-1978 prof. Iwankiewicz był rektorem Akademii Medycznej we Wrocławiu. Jako rektor zmobilizował zarówno społeczność Uczelni jak również szereg dużych zakładów pracy do wykonania i zrealizowania dużego planu modernizacji Uczelni. Z jego inicjatywy powstał wtedy plan budowy Nowej Akademii Medycznej, który po wielu latach doczekał się realizacji. Był organizatorem wydawnictwa pt.: „Prace Naukowe Akademii Medycznej we Wrocławiu” i jego redaktorem naczelnym od chwili powstania do chwili przejścia na emeryturę czyli do roku 1991. W czasie pracy w Klinice Otolaryngologicznej wykonał własnej konstrukcji mikroskop operacyjny, co umożliwiło wykonanie pionierskich w Polsce operacji mikrochirurgicznych ucha i krtani. Był także autorem oryginalnej metody radykalnego wyłuszczenia nowotworowo zmienionej krtani. Prof. Iwankiewicz jest autorem 511 prac naukowych i publicystycznych, z których już 120 napisał na emeryturze. Ma w swoim dorobku 41 filmów naukowych i 11 wniosków racjonalizatorskich. Był promotorem 24 doktoratów, opiekunem 5 habilitacji, wyszkolił ponad 40 specjalistów z otolaryngologii. Był autorem pierwszego w Polsce podręcznika „Chirurgii Ucha”. W roku 2001 wydał także wspomnienia „A było to tak”. W roku 1980 był organizatorem Sekcji Onkologicznej Polskiego Towarzystwa Otolaryngologicznego i organizatorem trzech pierwszych Zjazdów tej Sekcji. Jest członkiem honorowym Polskiego, Czeskiego i Niemieckiego Towarzystwa Otolaryngologicznego , odznaczony został medalami Bułgarskiej Akademii Nauk i Słowackiej Akademii Nauk. W roku 1981 otrzymał doktorat honorowy Akademii Medycznej w Dreźnie. Akademia ta jest kontynuatorką „Królewsko- Polskiego i Książeco- Saskiego Kolegium Medykochirurgicznego” założonego przez króla Polski i elektora Saksonii Augusta III Sasa w 1742 roku. Prof. Iwankiewicz odznaczony jest wieloma odznaczeniami. Najważniejsze to:
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari, Krzyż Walecznych, Odznaka Budowniczego Wrocławia. Otrzymał honorowe obywatelstwo rodzinnego miasta Kalisza, jest podpułkownikiem w stanie spoczynku.
Prof. Iwankiewicz był częstym gościem na łamach naszej korporacyjnej gazety „Medium” opisując wiele wydarzeń z czasów swej aktywnej działalności w strukturach naszej Uczelni. Dzięki niemu poznaliśmy wiele interesujących szczegółów z modernizacji Uczelni przed 40 laty, dowiedzieliśmy się o kulisach powstawania nielicznych nowych klinik w tym okresie, poznaliśmy interesujące fakty z okresu początków powstawania Nowej Akademii Medycznej. Jest to wiedza dla wszystkich, a w szczególności dla historyków medycyny niezwykle cenna. Ostatnią pasją prof. Iwankiewicza były „Rymowanki”, których ukazało się w ostatnich latach 6 tomików. Sam autor pisze o ich genezie tak: „to było chyba przed rokiem, poszedłem spać wczesnym mrokiem, a gdy się rano obudziłem ,to stwierdziłem o zgrozo, ja mówię wierszem, nie prozą”. Rymowanki są wynikiem bogatego doświadczenia , mądrości a także wspaniałego poczucia humoru ich autora. Warto zacytować jedną z ostatnich mówiącą o godności lekarskiej:” co to za mowa, jakie to słowa, to słowa, jakich nie zna gospodarka towarowa. To szlachetność, godność, uczciwość, honor , patriotyzm”